همایونی حکایتی از خودش فرمایش میکند

[سال هزاروسیصدونودویک] نیمکت پشتی ام مینشست. یک روز وقتی که دبیر استراحت داده بود گفت:«میدونی آدِم یه وَقتای میخواد به یه دختِری بِگِد دوستِت میدارم، نه؟» گفتم چیطو؟! گفت:« هیچ طو! همی دیگه. بِگِد عزیزم و ای احساساتشو بروز بِدِد. ای حسو تو وَم داری؟» گفتم: حالا فعلا ندارم. آما شایِد بعدا داشته باشم. گفت:«الان حست چی چیِس اووَخ؟» گفتم: حسی انزجار نسبت به دبیری فیزیکی اِز خود راضیمون. گفت:«خُبِس که!» گفتم: آررره خیـــلی خُبِس! خیلی! [سال هزاروسیصدونودوسه] داشتم از ماشین پیاده میشدم تا کیک و آبمیوه ای تهیه نموده و از گرسنگی عصرانه نجات یابم. از آن طرف با دوچرخه رسید به من. بعد از احوال پرسی، گفتم: مبارک باشِد. خُب یواشَکی میری قاطی متاهلا، آ محل نیمدِی. چه خَبِرا؟ اوضاع چیطوره؟ گفت:«در این حد بوگَم که پیشنهادی مَ اینِس کا زن بِسونی. خیلی خُبِس. راضی راضی!» [سال هزاروسیصدونودوپنج] وقتی پیاده شدم بروم این دفعه کیک و شیر بخرم، باز در همان خیابان دیدمش. این دفعه اما بچه به بغل. یادم آمد که احساساتش را میخواست بروز بدهد و حالا بروز داده. پسر تپلی که از دبستان جدی ترین رقیبم در مسابقات قرائت قرآن بود و سال های دبیرستان دیگر عقب نشینی کرده بود. همایونی حکایتی از خودش فرمایش میکند...

اعتراضات گسترده‌ی صنفی کارگران (طبقه کارگر)، اعتراضات سال هشتادوهشت(طبقه متوسط شهری) و اعتراضات دی‌ماه نودوشش(طبقه تهی دست شهری یا طبقه‌ی متوسط رو به پایین). این ها مهم ترین اعتراضات پس از انقلابند.  در مورد اعتراضات اخیر میشود چندین تئوری توطئه مطرح کرد. از آمریکایی بودنش تا راهی برای کنار زدن و بستن احمدی نژاد؛ اما، نباید از اصل ماجرا غافل ماند. در اعتراضات اخیر دو قشر معترض قبلی، یعنی کارگران و طبقه‌ی متوسط شهری، وارد نشدند. این دو طبقه موثرترین‌ها در صحنه‌ی سیاست ایرانند. کارگران با اعتصاب‌هایشان با از کار انداختن چرخ اقتصاد و صنعت، در انقلاب اسلامی نقش مهمی داشتند و امروز هم بیشترین اعتراضات سازمان‌دهی‌شده و صریح از سمت همین قشر است. طبقه‌ی متوسط هم در انقلاب، هم به هنگام جنگ، هم در دوم خرداد و شروع اصلاح‌طلبی، هم در سال هشتاد و هشتاد و اعتراضاتشان و هم در سال نودودو و نودوشش، نقش موثر، مستمر و مفیدی داشتند. هرچه این نقش و این پیوند از نظر زمانی پیشرفت کرد، عقلانی‌تر و حساب‌شده‌تر شد. این عقلانیت را میتوان از رای اصلاح‌طلبان و بخشی از اصول‌گرایان به اعتدال‌گرایان، صرفا به خاطر مصالح کشور، متوجه شد.  علت مخالفت نگارنده‌ی وبلاگ با اعتراضات اخیر به همین خاطر بود. طبقه ی تاثیر گذار سیاست ایران که عمدتا از خانواده‌های انقلابی در سال پنجاه و هفت و صدمه دیده از جنگ هشت ساله هستند، ب همایونی حکایتی از خودش فرمایش میکند...

دومین نفری بودم که جدول ضرب را از بین حدود پنجاه دانش آموز حفظ میشدم. یک شبه حفظ کردم. بعد از آن، بچه ها یکی یکی حفظ میکردند و جایزه میگرفتند. در کلاسمان از حدود بیست و پنج نفر، دو نفر هنوز ضرب را نمیدانستند. معلممان محمدباقر را به من سپرد. دانش آموز شیطان و درس نخوانی بود. با او در آخرین نیمکت کلاس نشستیم و هر روز جدول را کار میکردیم. اوایل اصلا علاقه‌ای هم نشان نمیداد. چقدر شاکی بودم از دستش! تا قبل از عید تقریبا یاد گرفت. ضرب های سختی مثل «شیش هفتا» را البته فکر نمیکنم هنوز هم بلد باشد. سال دوم راهنمایی باز با محمدباقر هم کلاس بودیم. دبیر علوم، گروه‌بندی‌های چهارنفره کرده بود و هر دو هفته یک بار هم امتحان گروهی میگرفت. هر نمره‌ای هم که گروه میگرفت، جلوی اسم تک تک بچه‌های  آن گروه می‌گذاشت. گروه من تشکیل شده بود از خودم که سرگروه بودم، یکی دیگر که درسش متوسط بود و یکی که ضعیف بود و یکی دیگر که چیزی هم به ضعیف بدهکار بود. دبیرمان این وسط اشتباه محاسباتی کرده بود. محمدباقر را کلا جزو هیچ گروهی قرار نداده بود. به همین جهت از خودش پرسید که دوست داری با کدام گروه باشی؟ انگشت اشاره‌اش را به سمت ما گرفت و نامم از حنجره اش بیرون پرید. حالا گروهم یک نفر دیگر که چیزی به اویی که به ضعیف‌ بدهکار بود، بدهکار بود هم داشت که هیچ، تعدادمان هم بیشتر شده بود نسبت به بقیه. اولین امتحان را که میخواس همایونی حکایتی از خودش فرمایش میکند...

یکی از چند عملی که باید صورت بدهید و سخت مراقبش باشید تا مثل روسیه و آلمان نازی گرفتار الیگارشی و استبداد نشوید این است که با زبانتان مهربان باشید. منظورم این نیست که مثل شاهنامه حرف بزنید و  همیشه ابیات حافظ و مولا نا را در گفتار روزمره‌تان استفاده کنید؛ فقط کافی ست کمی از اینترنت فاصله بگیرید و کتاب را جایگزین کنید. با 1984 (جورج اوروِل) و بار هستی (میلان کوندرا) شروع کنید. اینطور شیوه‌ی خاص حرف زدن خودتان را پیدا میکنید. آنچه همه میگویند را به زبان نمی‌آورید. مثلا به "تازه به دوران رسیده‌های بیسواد پر ادعا" نمیگویید: «سلبریتی»، یا مثل همه از واژه های سخیف رایج استفاده نمیکنید. چرچیل‌ها، خلاف جهت رودخانه شنا میکنند تا در اوج تسلیم و ناامیدی بشریت مقابل نازی‌ها بایستند و مقاومت کنند و پیروز شوند. و اما چرا اول با 1984؟ آنجا متوجه تاکیدم روی زبان می شوید. چرا که در آن رمان، حکومت، کتاب ها را توقیف و تلویزیون دوسویه را جایگزینشان میکند. زبان مردم محدود به واژه های آن رسانه میشود و قدرت تفکر و به یاد آوردن گذشته و آینده را از مردم میگیرد. میتوانید نمونه‌اش را امروز ببینید؟ بله! ترامپ، نمونه‌ی بارزی ست که دقیقا قصدش مثل هیتلر ایجاد یک دیکتاتوری بزرگ است(البته که دلایل متعدد دیگری هم برای اثبات این شباهت وجود دارد). مردم امریکا اگر حواسشان را جمع نکنند احتمالا انتخابات 2016 آخرین انتخ همایونی حکایتی از خودش فرمایش میکند...